Bakit wala ka pang girlfriend?

Yan ang kadalasang tanong sa akin ng mga taong nakakasalamuha ko. Minsan wala lang para sa akin. Minsan kinakabahan ako dahil baka naghihinala na sila sa aking pagkatao. Minsan nama'y naiinis na ko sa pagtatanong nila nang paulit-ulit para bang nanghihimasok na sa buhay ko.

Siyempre ang mga nagtatanong nito sa akin ay iyong mga taong iniisip pa rin nila ay straight ako - mga kamag-anak, mga kaibigang lalaki at babaeng, mga katrabaho, at mga kakilala sa simbahan. Sa dalas na natatanong yan sa akin, hindi ko na pinag-iisapan sila ng masama kung bakit biglang natanong nila 'yon. Kaya sa lahat ng nagtatanong sa akin, isa na lang ang sagot ko.

"Career muna bago girlfriend."

Straight man o hindi, valid naman din para sa akin iyong dahilan ko. Bakit? Una, ayaw ko munang pumasok sa isang relasyon nang hindi ako panatag kung pera ang pag-uusapan. Ayaw ko yung sa tuwing lalabas kayo, iisipin mo kung saan makakatipid o kung ano ang pedeng gawin sa limitadong budget. Nakakahiya para sa akin. Nangyari na kasi yan. Dating-phase pero di ako makapag-aya dahil wala akong panggastos. Pag siya naman nag-aaya, tumatanggi ako. Kaya di ko muna pinagpatuloy.

Pangalawa, sa karera pa rin, ito ang sinasabi ko sa aking mga kamag-anak. Ayaw ko kasi nang may maiiwan ako. Bakit? Dakila man ang propesyon ko dahil tao at buhay ang aming binabalik sa dati nilang kalagayan, hindi ito masyadong napapahalagahan dito sa ating bayan. Ang natatanging paraan upang ang buhay naman namin ay guminhawa kahit papaano ay mangibang bansa. Kaya wala ring saysay magkaroon ng girlfriend at iiwan ko rin sa huli.

Pangatlo, bakit wala akong girlfriend. Wala namang kinalaman sa career o pera, takot lang kasi ako sa commitment. Bakit? Dahil sa mga relasyon sa paligid ko - ang mga magulang ko ay naghiwalay noong bata pa ako at ang kapatid kong babae ay isang crazy girlfriend. Kaya siguro ayaw ko lang maranasan yung naranasan nila. Sabi nga ng mga katrabaho ko, baka kailangan ko raw magpatingin sa psychologist para maayos ang issues ko. Siguro isa rin yan sa dahilan (hindi naman sa sinisisi ko sila) kung  bakit naging ganito ako ngayon.

Panghuli, nais ko munang makamit ang tunay na kalayaan - kalayaan sa pagpasya, kalayaan sa utang, at kalayaan sa tirahan. Sa ngayon kasi ay nakaasa pa rin ako sa pamilya para sa mga kailangan ko sa aking pang-araw-araw na gastusin at gawain. (May trabaho ako ngunit boluntaryo lang iyon, at pinagpapatuloy ko ang pag-aaral ko.) Sa totoo lang, hindi iyon nakakatulong sa self-esteem ng isang tao lalo na ng isang lalaki. Gusto natin tayo ang nasusunod, ang gumagawa ng desisyon. Kaya't hanggang andito pa rin ako sa puder ng aking pamilya, kailangan ko munang magtimpi at magpasensya.

Ngunit, para sa inyong nagbabasa, marahil ang tanong ninyo ngayon, "kung makamit mo na lahat yan, hahanap ka na ba ng girlfriend?"

Para sa akin, mahirap magsalita ng tapos. Marami pa akong mas kailangang pagtuunan ng pansin kaysa magpasya agad kung ano ba talaga ang makakasama ko sa buhay. I'll just cross the bridge when I get there. Sa ngayon, kinikilala ko pa ang aking sarili. Kada araw naman na lumipas ay isang araw upang makilala natin ang ating sarili. Kaya umaasa naman akong darating din ang panahon na masasagot ko rin yan nang diretso at walang alinlangan. Sabi ko nga sa isang nakaraang entry, ako lang ay isang taong nagmamahal - ngayon siguro ang pagmamahal na iyon ay naitutuon ko lang sa lalaki.